Soms heb ik de eer om les te geven aan kinderen en tieners die gezellig met hun moeder meekomen. Vaak is deze verjonging van de groep maar van korte duur. De week erop sloven de kids zich liever uit in de sportschool, als mama zo stil mogelijk op haar matje ligt. Yoga is het niet als je ‘under 18’ bent. Ik begrijp dat. Mijn 17-jarige ik vond yoga namelijk ook ontzettend stom…

De houdingen niet trouwens. Die vond ik wel vet. Fotogeniek en stoer enzo. Maar verder.. Van het hele ‘concept’ en die zachtaardige vrouw die met haar hijgende stem mijn lachspieren kietelde, kreeg ik jeuk. Nog erger was de eindontspanning. Die mocht van mij meteen geskipt worden. Slapen doe je maar in je bed. Niet op de grond met 10 zwaar-ademende-vrouwen om je heen.

Sporten was voor mij bewegen. Ik wilde het liefst elk spiertje in mijn lichaam voelen. Yoga viel al snel buiten deze kaders. Het belandde eerder in de categorie: ‘Nederland in beweging meets saaie dingen die volwassenen doen.’ Niks voor mij dus.

Dat yoga niet alleen mijn spieren, maar ook mijn focus, concentratie en zelfbewustzijn versterkte, ging totaal aan me voorbij. Het boeide me niet. Ik was te druk met druk zijn en had voldoende energie om dat lekker vol te houden. Ik stuiterde de week door en had geen zin dat tempo te verlagen in de yogales Er was teveel leuks daarbuiten.

Tja… dankzij mijn eigen opvattingen en ervaringen van een paar jaar terug begrijp ik dus heel goed dat kids en scholieren snel afhaken. Dat ze na afloop tegen me zeggen: “bedankt maar het was niet helemaal mijn ding”. No problemo, I got it! Ik zie je over een paar jaar wel weer…

Geef een reactie