“Ik wens jou een fijn en gelukkig leven!”. Deze zin, en de achterliggende intentie, wordt over de hele wereld (en door iedereen) geuit. We willen het beste voor onze vrienden, onze familie, collega’s en geliefden. Want, als het goed gaat met hen, gaat het goed met ons. Sommige mensen hebben echter op geheel eigenzinige wijze van deze zin hun levensdoel gemaakt. Jouw geluk is hun reden van bestaan. Je kent ze misschien wel. De mannen met lange baarden, gewaden en belegd met kettingen en goud. Ze noemen zichzelf gurus en het lot bepaalde dat ik er eentje mocht ontmoeten. In deze blog vertel ik waarom je ook prima zonder guru door het leven kan.

Afgelopen week was ik op het Happinez festival (inderdaad van dat ene leuke blad). Het hoogtepunt van de dag? Een Swami uit India. Mijn vriendin en ik hadden zijn praatje bewust niet op de planning staan, want.. kriebels al om. Maar, het lot besloot toch even anders. Onze oorspronkelijke lezing bleek volledig in het Duits (Een Duitse Schnitzel bestellen? Oké check! Een lezing van 40 minuten? Iets te hoog gegrepen..) en daarom sloten we toch aan in de rij giechelend vrouwen in afwachting van ‘Hem’.

Wat heeft een Swami te vertellen?

We keken elkaar aan en besloten unaniem om al onze vooroordelen even aan de kant te zetten. We zouden zonder frons op het voorhoofd op onze klapstoel plaatsnemen. Misschien kon deze man ons nog wat meegegeven. Na een grootse aankondiging en een luid applaus, nam de Swami rustig de tijd om richting het podium te lopen. Honderden ogen waren op hem gericht. Vol bewondering, vol verwachting. Ikzelf zou me in deze minuten van volledige aandacht allang 3 keer omgedraaid hebben. Of beter.. ik zou een sprint naar het podium inzetten, een paar keer beleefd knikken en snel mijn praatje instarten. De Swami niet. Hij nam de tijd. Skills.

Zijn praatje was absoluut interessant. Hij vertelde over de werking van meditatie en de kracht van ademhaling. Samen met de hele zaal deden we wat grappige oefeningen. Met de inhoud van deze Swami-praat was ik het absoluut eens! De inhoud die later op de dag trouwens nog drie keer terugkwam. Want.. mindfulness komt toch vaak op hetzelfde neer: houd het bij jezelf, focus op je ademhaling en je bent niet jouw gedachten. Eens! Check! Like! Ik doe mijn best!

Guru of artiest?

De mooie inhoud werd echter overschaduwd door mijn gedachten (I know, zou niet moeten, sorry, gebeurde toch), die vragen over zijn kleding en verschijning stelde. Waarom dat gewaad? Wat draagt hij er onder? Is dat handig, zulke lange haren? Heeft hij ook spijkerbroeken? Gaat hij zo ook het vliegtuig in? Terwijl de Swami vertelde dat je dichter bij jezelf komt door ‘minfull’ te ademen, transformeerde deze man op het podium langzaamaan in een uitdoste circusartiest die zijn show komt opvoeren. Waarom geloof ik hem niet?

Een paar minuten later kwam het antwoord. Hij vertelde over dé opening naar een beter leven. Voor slechts €300,-. The men himself kon jou in twee dagen de kunst van het ademen, en dus het leven, aanleren. Zijn gewaad zette deze woorden absoluut kracht bij. And I know… er zijn vast heel veel vrouwen die hier hun heil in zoeken en wellicht ook vinden. Voor mij niet. Ik zag steeds meer een uitgediepte marketingmachine. Op zoek in Nederland. Of… een photomonk, zoals mijn docenten uit India hem zouden noemen.

In spijkerbroek de wereld liever maken

Veel blijer werd ik later die middag van Jelle Hermus. De oprichter van SoChicken. Hij kwam in zijn normale kloffie en met lichte zenuwen (want.. nieuw praatje) zijn authentieke verhaal vertellen. Zonder beloftes. Vanuit zijn eigen ervaringen. Ook gaf hij ruimte voor de praktische valkuilen van een zen en gelukkig leven (want.. deuh.. wie mediteert er nu écht elke dag?). Heerlijk! Aan het eind mochten we zelfs nog even langs en kregen we gratis een knuffel. Zo.. mijn dag was goed!

Die spijkerbroek inspireerde mij meer dan het intimiderende witte gewaad. En dat is grappig. Want de boodschap was hetzelfde. Misschien zelfs even belangrijk. Ik vind het mooi dat we elkaar steeds meer inspireren om gelukkig te zijn. Dat we steeds meer aandacht krijgen voor onze binnenwereld. Want.. als we leren liever voor onszelf te zijn, worden we vanzelf ook liever voor de wereld om ons heen. Maar daar heb heb je geen verkleedpartij en 300 euro voor nodig, toch? Lekker puur en in je eigen kleding is voor mij voldoende. Zo wordt ‘zen’ toegankelijk en toepasbaar voor iedereen. En nog een afsluiting voor jullie (vanaf de bank, in mijn pyjama): “Ik wens jullie een fijn en gelukkig leven ;)”

Geef een reactie